Zastukałaś kilkukrotnie w drewnianą ościeżnicę. Miękki, głęboki dźwięk okazał się być tak przyjemny dla moich uszu, że świadomie nie odezwałem się słowem, czekając aż zrobisz to ponownie. Nie zawiodłaś mnie i basowe dźwięki kolejny raz nakarmiły mój zmysł słuchu. Uśmiechnąłem się lekko, kiedy mówiłem "Wejdź".
Klamka zaskrzypiała cicho i wsunęłaś się przez lekko uchylone drzwi do mojego eremu. Na kilka sekund twój wzrok zatrzymał się na zapisanym przeze mnie papierze. Zawsze byłaś tak ujmująco ciekawska. Ani odrobinę nachalna, a jednocześnie zaintrygowana - wszystkim i w każdej sekundzie. Z cierpliwością mnicha przebierałaś ziarna piasku codzienności, w poszukiwaniu mikroskopijnych pereł symbolizujących najciekawsze z chwil.
Sięgnęłaś do kredensu znajdującego się za moimi plecami i wyjęłaś z niego dwie średniej wielkości szklanki. W narożniku pokoju stało kilka butelek i dłuższą chwilę zastanawiałaś się którą z nich wybrać. Wreszcie sięgnęłaś po havana club siete años i nalałaś do obu naczyń. W powietrzu uniósł się przyjemny, rozgrzewający zapach karmelu. Złapałaś swoją szklankę od góry i unosząc ją, stuknęłaś o moją. Czułem jak mierzysz mnie wzrokiem, gdy przyglądałem się trunkowi, który urzekał barwą tak, jak młode kubańskie kobiety urzekają uśmiechem.
- Co piszesz? - zapytałaś cicho, cudownie wkomponowując się w atmosferę chwili. Tylko z rzadka pozwalałaś sobie na fałszywe wibracje, perfekcjonistko.
- List - odparłem.
- List?! - parsknęłaś. - Przecież teraz nikt nie pisze listów!
Uśmiechnąłem się pobłażliwie.
- Ja właśnie piszę - powiedziałem i napiłem się rumu. Przyjemnie rozgrzał mi przełyk.
- To cholernie romantyczne - rzekłaś, na wpół poważnie, na wpół drwiąco. Ode mnie zależało, którą interpretację uznam za stosowną do chwili.
- Prawda? Mam wrażenie jakbym przeniósł się co najmniej kilkadziesiąt lat wstecz. - Wybrałem poważną konwencję. Byłem tego wieczoru poważny. A niech szlag trafi to wszystko, zawsze jestem poważny.
- Do kogo piszesz? - spytałaś i znów twoja skóra naprężyła się nieco, gdy zaczęłaś okazywać zaciekawienie.
- Jeszcze nie wiem.
Zachichotałaś.
- Jak to nie wiesz, głuptasie? - zapytałaś. Wzruszyłem ramionami.
- To pierwszy list. Jeszcze nie wiem do kogo trafi. Dopiero musimy się poznać. Dlatego, póki co, piszę kim jestem i co u mnie słychać. Na końcu zapytam o to samo drugą stronę i...
- ...będziesz czekać na odpowiedź? - dokończyłaś. Pokiwałem głową z uśmiechem. Tym razem to ja stuknąłem twoją szklankę i zgodnie wypiliśmy po łyku.
- Chciałbyś napisać w tym liście o czymś co cię zachwyciło? - znów zapytałaś.
- Oczywiście! - powiedziałem. - To znakomity pomysł. Muszę go uwzględnić.
- A powiesz mi co cię dzisiaj zachwyciło? Zanim o tym napiszesz? Lubię kiedy mówisz mi o czymś, czym za chwilę zaczarujesz kartkę.
- Dzisiaj? - spytałem i na chwilę zamilknąłem, szukając w pamięci najlepszych wspomnień z tego dnia.
- Był taki moment... Jechałem tramwajem. Słońce chyliło się ku zachodowi. Wewnątrz wagonu było całkiem sporo ludzi. Spoglądałem na nich, oparty o barierkę, tę przy tylnej szybie. Wiesz której, hm? Oczywiście, że wiesz, też lubisz jeździć konstalem. - Uśmiechnęłaś się, kiwając głową. - I w tamtym momencie światło grało przepięknie. Powietrze wydawało się tak czyste, a cienie - tak wyraźne. Pasażerowie krzątali się, krążąc od drzwi do drzwi na każdym przystanku. Mijał nas wielki, czerwony wóz strażacki. Auta tkwiły w korkach. Było w tym tak wiele dynamiki, a jednocześnie - wszystko działo się tak, jakby każda sekunda trwała długo, bardzo długo. W nieskończoność.
- Jak się wtedy czułeś?
- Wzniośle. Niezmiernie zainspirowany. Pełny. Zafascynowany. Aktywny.
- Chłonąłeś każdy detal?
- Chłonąłem każdy atom.
Uśmiechnęłaś się lekko i podeszłaś do okna. Otworzyłaś je na oścież i momentalnie poczułem gęsią skórkę. Wieczory wciąż były rześkie. Mimo to było warto - powietrze pachniało wybornie. Mokrą ziemią i świeżymi liśćmi. Wzięłaś kilka głębokich wdechów. Wreszcie odwróciłaś się do mnie.
- Napisz o tym - powiedziałaś. - Koniecznie opisz to wszystko, tak plastycznie jak tylko ty potrafisz. I wyślij ten list, tam gdzie serce ci podpowie. To jest piękne, że dzielisz się tą chwilą jak chlebem. Nakarm obcego przyjaciela swoim słowem. I niech Bóg pobłogosławi tę korespondencję tak, byś doczekał się odpowiedzi. Byś dostał choć kilka okruchów zachwycającego momentu tamtego człowieka. I niech ta wymiana trwa po wieczność.
Kiedy skończyłaś mówić zrobiłaś kilka kroków w kierunku drzwi, po drodze sięgając po szklankę. Zatrzymałaś się w progu, odwróciłaś na moment. Nasze spojrzenia spotkały się na krótką chwilę. Wypiłaś resztkę alkoholu i z głośnym stuknięciem zamknęłaś drzwi od pokoju.
Wstałem by zamknąć okno. Wróciłem nad kartkę. Powąchałem zawartość szklanki, ale nie miałem ochoty jej pić - przynajmniej w tej chwili. Zamknąłem na chwilę oczy, przypominając sobie dźwięk kół tramwaju, stukających o torowisko.
Byłem spokojny. Ten dźwięk zawsze działał na mnie kojąco i napawał nadzieją. Wciąż ją miałem w sobie. Grzała mnie, jak rum, ta myśl, że podzielę się z kimś moim najwspanialszym momentem dnia. To tak jakbym zaklinał tamten moment, zatapiając go w bursztynie.
To napawało ogromną nadzieją. Jak myśl, że tramwaje jednego dnia wrócą stukać kołami na Dąbrowskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz